На Берестовитчине много активных, талантливых, инициативных и целеустремленных женщин, которые являются истинным украшением района. В канун Дня женщин «Бераставіцкая газета» совместно с районной организацией ОО «Белорусский союз женщин» запускает проект «Знай наших», где мы будем знакомить читателей с берестовичанками, которые проявляют себя в различных сферах деятельности и озаряют мир вокруг себя добрыми делами, творческим вдохновением и неравнодушной гражданской позицией.
Настаўніца беларускай мовы і літаратуры Алекшыцкай СШ Галіна Румак прыняла ўдзел у чытаннях твораў беларускай літаратуры “Мелодыка маёй душы”, якія адбыліся ў Нацыянальным акадэмічным тэатры імя Янкі Купалы па ініцыятыве Беларускага саюза жанчын і былі прымеркаваны да Міжнароднага дня роднай мовы.
Носьбіт роднай мовы
Лепшай кандыдатуры ад раёна і нават вобласці складана ўявіць: Галіна Уладзіміраўна – сапраўдны носьбіт беларускай мовы, карыстаецца ёю ў паўсядзённым жыцці, займаецца краязнаўствам, вучыць падрастаючае пакаленне шанаваць свае карані і малую радзіму.
На ўрачыстым мерапрыемстве ў Мінску Галіна Румак прачытала верш “Настаўнік” масалянскага паэта Івана Леткі, дзе апісваюцца падзеі 1944 года, калі ў вызваленную ад фашысцкіх ворагаў вёску вярнуўся з вайны настаўнік і радасці мясцовых дзяцей і падлеткаў ад таго, што зноў пачнецца школа, не было канца.
– Выступаць на адной сцэне з вышэйшымі службовымі і медыйнымі асобамі краіны, а таксама са звычайнымі грамадзянамі
– работнікамі прадпрыемстваў і арганізацый, прадстаўнікамі сацыяльнай сферы, культуры і моладзі з розных куточкаў краіны – для мяне было вельмі пачэсна, – падзялілася Галіна Румак. – Дзякуй жаночым арганізацыям раёна і вобласці за прадастаўленую магчымасць. Уражанні засталіся самыя прыемныя і светлыя. Верш нашага земляка спадабаўся гледачам, я атрымала шмат кампліментаў, у тым ліку і ад вядучых імпрэзы, вядомых журналістаў Агенцтва тэлевізійных навін Белтэлерадыёкампаніі АТН Кацярыны Тышкевіч і Паўла Лазовіка. Я рада, што беларуская мова жыве і мае будучыню, у тым ліку і праз падобныя мерапрыемствы.
Вытокі
Уся дзейнасць Галіны Уладзі-міраўны – і прафесійная, як настаўніцы, і творчая, як паэтэсы і краязнаўцы, – прасякнута шанаваннем мовы, гісторыі і культуры беларускага народа, павагай да людзей, якія жывуць на роднай зямлі. Адкуль у жанчыны такая замілаванасць беларускім мілагучным слоўцам і фальклорам, зацікаўленасць краязнаўствам?
– Вытокі любові да роднай мовы, да свайго народа пачынаюцца ў дзяцінстве з любові і павагі да свайго роду, – лічыць Галіна Румак. – Мне пашанцавала на бацькоў, сясцёр і брата і наогул на вялікую дружную сям’ю, у якой нямала неардынарных цікавых асоб. Дарэчы, у сваякоў па лініі матулі існуе цудоўная традыцыя – штогод збірацца на сямейны з’езд роду Рымшаў. На такіх сустрэчах можна ўбачыць адразу каля ста чалавек! Уражанні незабыўныя! Шчырыя гутаркі, песні… У нас усе галасістыя! Я, дарэчы, напісала гімн роду і паклала іх на музыку паланэза Міхаіла Агінскага. Вельмі кранальна гучыць, калі яго выконвае вялікая колькасць людзей, аб’яднаных прозвішчам. Прозвішча – не проста знак прыналежнасці да роду, гэта яшчэ злучальная нітачка з продкамі. Родавыя сувязі – неабходныя. Ад іх і вынікае павага да свайго народа, разуменне сваёй ідэнтычнасці.
“…І стала пявучай тваёй берасцянкай”
Галіна Румак родам з Ляхавіцкага раёна. Жыла разам з бацькамі, дзвюма сёстрамі і братам на хутары Крывое Сяло непадалёку ад вёскі Вялікае Гарадзішча. Цяга да ведаў і ініцыятыва дзяўчынцы былі ўласцівыя з дзяцінства. У школьныя гады знайшла аднадумцаў яе ідэя стварыць вакальны ансамбль ў Малагарадзішчанскай школе. І вось ужо “Расінка”– такую назву атрымаў дзявочы калектыў – паспяхова выступае на школьнай сцэне і не толькі.
Галіна вельмі хацела стаць трактарысткай, як бацька, але пайшла ў Пінскае педвучылішча, абраўшы кампра-міснае рашэнне. Пазней завочна скончыла БДУ. Чатыры гады была салісткай Заслужанага аматарскага калектыву народнага ансамбля песні і танца “Палескія зоры” – вядомай пінскай творчай акадэміі, артысты якой гастралявалі па ўсім Савецкім Саюзе і па ўсім свеце. Галіна Уладзіміраўна пабывала з ансамблем у Польшчы і Германіі, а каларытны здымак салістак калектыву, на якім прысутнічае і юная Галіна, у 1977 годзе ўпрыгожыў часопіс “Беларусь”.
Як лёс закінуў ляхавічанку на Бераставіччыну?
– Мая сястра, якая жыла ў Ваўкавыску, прапанавала мне перабрацца бліжэй да яе, – успамінае Галіна Уладзіміраўна. – Так я апынулася Масалянах. Працавала спачатку ў дзіцячым садку, а потым намеснікам дырэктара Масалянскай сярэдняй школы і настаўнікам беларускай мовы і літаратуры.
Жанчына не магла не ўлюбіцца ў масалянскую зямлю, у яе маляўнічыя краявіды, багатую гісторыю, таленавітых людзей. Усё гэта стала крыніцай яе творчага натхнення. Галіна Румак выдала зборнік вершаў “Вачыма берасцянкі” і кнігу “Масаляны праз смугу стагоддзяў”, стала ідэйнай натхняльніцай фестывалю паэзіі “Масалянскія салаўі”, які ў свой час збіраў прыхільнікаў і майстроў паэтычнага слова з усёй Гродзеншчыны.
Дарэчы, творам Галіны Жывіцы (творчы псеўданім аўтара і яе дзявочае прозвішча) уласціва непаўторная мелодыка. Яе вершы прасякнутыя асаблівым святлом, напаўняюць душу цяплом і дабрынёй. І ў гэтым праяўляецца любоў жанчыны да той зямлі, якая стала ёй другой радзімай, падарыла новых сяброў і новыя стымулы для творчасці.
Краязнаўчыя даследаванні
Сучасная настаўніцкая работа немагчыма без навукова-даследчай дзейнасці, якая арыентавана на фарміраванне ў вучняў аналітычнага мыслення, імкнення да навізны і практычнай аддачы. Галіна Уладзіміраўна разам з вучнямі таксама займаецца гэтай справай, і паспяхова. У Алекшыцкай сярэдняй школе, дзе працуе Галіна Румак, актыўна дзейнічае навукова-даследчае таварыства вучняў “Дыяменты”. Удачай юных даследчыкаў і настаўніцы можна лічыць вызначэнне месца нараджэння сусветна вядомага ўсходазнаўцы Восіпа Міхайлавіча Кавалеўскага – гэта вёска Ляўкова, якая да вайны ўваходзіла ў Бераставіцкае благачынне.
Вынікі школьных даследаванняў прыцягнулі ўвагу пецярбургскіх вучоных з Інстытута ўсходніх рукапісаў Расійскай акадэміі навук, а аўтар работы, Серафім Гмір, быў запрошаны разам з настаўніцай на Першыя Кавалеўскія чытанні ў Казань. З гэтай жа тэмай юныя даследчыкі завочна прынялі ўдзел у Міжнароднай канферэнцыі ўсходазнаўцаў у Бурацкім дзяржаўным універсітэце ва Улан-Удэ.
Асоба шматгранная
Шматгранная асоба Галіны Румак гэтым не абмяжоўваецца. Жанчына цудоўна малюе, пра што сведчаць выявы мясцовых краявідаў на сценах пакояў утульнага гасціннага дома маёй гераіні. Галіна Уладзіміраўна захапляецца вязаннем, агародніцтвам і кветкамі. Яна ўмее бачыць прыгажосць наўкол, і гэта назіраецца не толькі ў яе вершах, дызайне яе сядзібы, рэчах ручной работы і вырабах дэкаратыўна-прыкладной творчасці, але і ў душэўных памк-неннях і жыццёвых каштоўнасцях.
– Мне ўсё жыццё шанцавала на ўнікальных, духоўна багатых людзей, і за гэта я ўдзячная лёсу, – кажа Галіна Румак.
Пасля шчырай гутаркі з Галінай Уладзіміраўнай мне здаецца, што тут больш падыходзіць прымаўка – падобнае прыцягвае падобнае. Жанчына з багатым унутраным светам сама прыцягвае людзей, з якімі ёй цікава і камфортна.
Сапраўднае багацце – сям’я
Сапраўдным багаццем Галіны Румак з’яўляецца сям’я. Разам з мужам Юрыем Іванавічам яны выхавалі трох дачок, якія падарылі ім дзевяцярых унукаў. На канікулах хлопчыкі і дзяўчынкі любяць бываць у бабулі і дзядулі, таму што сумаваць тут не даводзіцца. Узяць хаця б тэатралізаваныя сцэнкі, якія пад кіраўніцтвам Галіны Уладзіміраўны дзеці рыхтуюць да прыезду бацькоў. Сапраўднае шоу збірае нямала гледачоў!
У дадатак да размовы я запытала ў суразмоўцы, у чым, на яе думку, сакрэт шчаслівага жыцця.
– Галоўнае, не зайздросціць, а проста радавацца кожнаму дню і быць удзячным за солнца і мірнае неба над галавой. Сваіх дачок я заўсёды настройвала на тое, што ўсяго ў жыцці трэба дабівацца самастойна, ні на каго не спадзеючыся. Таму што ў кожнага з нас свая дарога, кожны сам архітэктар свайго жыцця. І тое, наколькі шчаслівым яно будзе, залежыць ад нас саміх.
Святлана ГАНЧАРОВА
Фота аўтара і з сямейнага архіва Галіны Румак
