16 ліпеня мы адзначаем Дзень вызвалення раёна ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Гэты дзень застанецца ў гісторыі Бераставіччыны як самая памятная і дарагая дата. Мы ніколі не забудзем, якім цяжкім быў шлях да Перамогі. І ў дзень вызвалення перш за ўсё ўспомнім тых, хто не вярнуўся з вайны, хто загінуў, абараняючы родную зямлю. Памяць пра землякоў, якія склалі галовы ў час ваеннага ліхалецця, жыве ў нашых сэрцах і ўвекавечана ў помніках.
Да аднаго з іх – у вёсцы Бераставічаны – прыйшлі мясцовыя жыхары, каб аддаць даніну павагі і ўскласці кветкі загінуўшым (на здымку). Хтосьці з іх быў яшчэ дзіцём у гады акупацыі, кагосьці яшчэ і ўвогуле не было на свеце. Аднак вайна прайшла па лёсах амаль кожнага з іх. У Зоі Мікітаўны Дылец загінуў бацька, у Аляксандра Пятровіча Дзешкі брат Міхаіл вярнуўся з вайны інвалідам. Як і бацька Соф’і Антонаўны і Міраіды Антонаўны Дзешка, якія нарадзіліся ў Бераставічанах і прыязджаюць у родную вёску на лета. Свёкар Веры Іванаўны Акуліч Мікалай Рыгоравіч таксама ваяваў і быў паранены на фронце.
Соф’я Антонаўна Дзешка ўспамінае:
— Я была зусім маленькая ў 1944-м. Аднак у памяці паўстае такая карціна. Напярэдадні прыходу савецкіх войскаў у Бераставічаны, мы, малыя, – мо з пяцёра нас было– гулялі ў двары Міхаіла Нікана – “фэльшара”, як казалі ў вёсцы. Раптам на падворку з’явіўся конны немец. Мы аслупянелі ад страху. Але немец нічога нам не зрабіў, толькі сказаў на ломанай руска-польскай мове, што заўтра прыйдуць у вёску савецкія салдаты. І напрасткі праз агароды і рачулку хутка паскакаў далей.
Аляксандр Пятровіч Дзешка:
— Па дарозе праз нашу вёску немцы адступалі можа з месяц. А ў той апошні дзень – памятаю, гэта была субота – два немцы на конях ехалі па вёсцы і казалі: заўтра ўжо будуць вашы. І сапраўды. У нядзелю спачатку мы ўбачылі разведчыкаў, а потым тут – дарога была ваеннага прызначэння– ішлі і савецкія войскі. Радасці нашай не было канца. Не перадаць таго шчасця, якое нам прынесла доўгачаканая перамога.
Святлана ГАНЧАРОВА,
фота аўтара