Стварыла куточак прыгажосці і духоўнасці

Цяжка паверыць, што крыху больш чым 10 гадоў назад на месцы добраўпарадкаванай плошчы ў цэнтры Пачобутаў, дзе знаходзіцца крыж і фігура Маці Божай, быў пустыр і зараслі. Але дзякуючы намаганням нераўнадушнай жыхаркі вёскі Альфрэды Ігнатовіч гэтае месца не толькі пераўтварылася ў куточак прыгажосці і духоўнасці, але і на працягу ўжо многіх гадоў застаецца ўзорам таго, што могуць зрабіць клапатлівыя рукі людзей, каб упрыгожыць родную зямлю. Прычым, сваімі ўласнымі сіламі, без прыцягнення сродкаў дзяржаўных органаў.
Ідэя паставіць на скры­жаванні ў Пачобутах фігуру Маці Божай прыйшла Альфрэдзе Іосіфаўне неспадзявана і ўжо не давала ёй супакою. У той час на пустыры стаяў закінуты ларок нарыхтоўчай канторы, і калі яго нарэшце прыбралі, Альфрэда Ігнатовіч звярнулася да старшыні тагачаснага калгаса “Дружба” за атрыманнем дазволу паставіць на гэтым месцы фігуру Маці Божай. Старшыня даў дазвол і выказаў спадзяванне, што можа гэта будзе стымулам для таго, каб навесці тут парадак. І Альфрэда Іосіфаўна актыўна ўзялася за рэалізацыю сваёй мары, як кажуць, падняла ўсю вёску, сабрала неабходныя сродкі. У час чарговай пілігрымкі ў Польшчу ў Чэнстахове купілі фігуру Маці Божай, Станіслаў Аўдзей з Макараўцаў вы­му­раваў пастамент пад фігуру. Вяскоўцы прывялі пустыр у парадак, засеялі яго травой, высадзілі кветкі і дэкаратыўныя кусты і дрэўцы. Бачачы, з якім энтузіязмам жыхары Пачобутаў узяліся за справу, кіраўніцтва мясцовай гаспадаркі дапамагло агародзіць плошчу.
А праз некалькі гадоў ксёндз з Макараўцаў звярнуўся да Альфрэды Ігнатовіч з прапановай устанавіць побач з фігурай Маці Божай і крыж. І зноў Альфрэда Іосіфаўна пайшла па хатах аднавяскоўцаў, дамовілася на пілараме, знайшла мужчын, якія ўзяліся за выраб крыжа.
— Каб падтрымліваць у парадку нашу плошчу, патрабуецца вельмі шмат працы, — гаворыць Альфрэда Іосіфаўна. – Не скажу, людзі не адмаўляюцца, дапамагаюць. Але маладыя ўсе занятыя на працы, таму большая нагрузка ляжыць на нас, пенсіянерах. Заўсёды ра­зам са мной даглядаюць кветкі мае суседкі Зінаіда Ігнатовіч, Гэлена Пацэнка, Гэлена Кажанеўская, Вікторыя Амелевіч. Найбольш клопатаў дастаўляе частая касьба травы. Здаецца, толькі нядаўна пакасілі, а трава зноў вымахала. І я зноў іду па хатах, прашу мужчын з касілкамі на дапамогу. Заўсёды адклікаюцца Станіслаў Занеўскі, Казімір Ядкоўскі, Валянцін Пачобут, за гэта ім шчыры дзякуй.
Мы прайшліся з Альфрэдай Іосіфаўнай па плошчы, якой яна аддае столькі сіл і ўвагі. Тут сапраўды вельмі прыгожа і ўтульна: акуратная дарожка, высыпаная каменьчыкамі, шмат кветак, устаноўлены нават лавачкі, дзе можна пасядзець у цішыні і спакоі, падумаць аб вечнасці ці звярнуцца са сваімі праблемамі да Маці Божай.
Альфрэда Іосіфаўна расказала, што ў маі і чэрвені вяскоўцы збіраюцца тут на спецыяльныя набажэнствы, а зімой, на Божае Нара­джэнне, на плошчы ставіцца ўпрыгожаная ёлка.
Альфрэдзе Іосіфаўне ідзе семдзесят першы год, але яе энергіі і запалу могуць пазайздросціць нават маладыя. Скажу шчыра, я была вельмі здзіўлена, калі даведалася, што жанчына яшчэ водзіць аўтамабіль, апрацоўвае даволі вялікі агарод, праўда, з дапамогай дзяцей і ўнукаў. Ужо дзевяць гадоў, як памёр муж, яна засталася адна.
— А калі б ён жыў, то ў гэтым годзе маглі б адзначыць залатое вяселле, — з сумам зазначае Альфрэда Іосіфаўна. – Муж быў вельмі добрым чалавекам, мне з ім пашанцавала. Шкада, што так рана памёр. Мы выгадавалі траіх дзяцей: сын жыве ў Макараўцах, а дочкі – у Гродне.
У Альфрэды Іосіфаўны ёсць яшчэ адно захапленне – музыка і спевы. У 90-я гады яна была адной з заснавальніц і салістак ансамбля польскай песні “Ютшэнка” (“Ранішняя зорка”), у яе шмат дыпломаў ад Саюза палякаў на Беларусі за асабісты ўклад у адраджэнне польскай культуры ў Беларусі. У гэтым ансамблі яна спявала да таго часу, пакуль не памёр муж, а потым ужо і сама не пайшла, і разам з ёй і іншыя старэйшыя жанчыны. Засталіся толькі маладзейшыя – сённяшні ансамбль польскай песні “Стокроткі”.
— Ведаеце, на вёсцы заўсёды шмат працы, звычайна, людзі каровы падояць і спаць лажацца, а мы — у машыну і на рэпетыцыю ў Макараўцы, — з усмешкай успамінае Альфрэда Іосі­фаўна. – Бывала, што і сама на машыне ехала, але часцей усіх нас везла Яніна Рудая з Вішнеўкі. І так да дванаццаці ці нават да першай гадзіны ночы спяваем. Мае сёстры жывуць у Гродне і часам кажуць, што я, хоць і пражыла ўсё жыццё ў вёсцы, але пабачыла ўсяго куды больш, чым яны ў горадзе. Вядома, можна жыць у невялічкай вёсачцы, а пабачыць цэ­лы свет. Я пабывала ў многіх польскіх гарадах, з выступленнямі свайго ан­самбля і ў пілігрымках, была ў Італіі, сустракалася з папам Янам Паў­- лам II, ад калгаса ездзіла на экскурсіі ў Сухумі, Батумі, Гагры. Але дзе б я ні была, заўсёды сэрцам імкнуся сюды, бо родны куток най­мілейшы.
На заканчэнне размовы Альфрэда Іосіфаўна ска­зала, што абсалютна за­даволеная сваім жыц­цём, і нават калі б была магчымасць пачаць усё спачатку, то хацела б зноў пражыць яго так, як пражыла, і з тымі людзьмі, з якімі ішла поруч па жыцці. Магчыма, гэта і ёсць сапраўднае шчасце.
Ірына МІКЛАШ,
фота аўтара